o son günü hiç yemeyecektik.

eskilerde, seni görünce ilk ellerim ısınırdı benim sonra ayaklarım.
özelden genele gelişim gösteren anormal bi çocuk gibiydim seninle. daha sağımdan soluma dönemezken 250 kilo ağırlığındaki piyanoyu 40 yıllık piyano virtüözü gibi çalardım senin içinde.

şimdilerde, yeterli olgunluğa erişmiş bi canlı gibi hissediyorum sadece. katiyen insan değil. yaşanan her şeyi kendi elleriyle, soğukkanlılığını koruyarak, oraya buraya fırlatan, silen, yok eden bi canlı gibiyim. unutmak olgusuyla, 50 sene yaşayıp da 51. sene tanışmış bir canlı. 50 senenin yükünü sırtından atmanın yolunu bulmuş ve 1 yaşında bi bebek kadar hafif.

gelecekler de. buna eminim, buna "mesajı silmek ister misiniz?" sorusuna düşünmeden, tüm kararlılığıyla "evet" diyen 18 yaşındaki bir kız kalbi kadar eminim. gelecekler. belki biri, belki birden fazlası. çünkü canlı hissettiğim sürece gelmelerine izin vereceğim. çünkü unutmak eylemi, içimizdeki barikatlı yolları trafiğe açmayı gerektirir. ya da birilerinin barikatları yıkmasına izin vermeyi.. tam bilemiyorum.

yani diyeceğim o ki unutmak için elimden ne geliyorsa yapıyorum. başkalarını seviyorum. çok seviyorum. belki de sanıyorum. ama yapıyorum. seni unutmak hiç mesele değil, şimdi ellerimle ayaklarım hiç ısınmıyor işte asıl mesele bu. özelden genele ölüyorum anladığım kadarıyla.

bu 3 dönemin sonunda, 16 saatlik açlıkla, ezanı duyar duymaz 6 tabak yemek yiyerek orucunu açan ve 6. tabağın son kaşığında mide kramplarıyla kıvranan genç bi adamın hissettikleriyle eşdeğer şeyler hissediyorum.

6 senenin son günü.. o son günü hiç yemeyecektik.