belki seviyor belki sevmiyor

yeterince seversem o da sever sanmıştım. gözlerini daldırdığı noktadan tut, duyduğu ama nereden geldiğini bilmediği sese kadar sevdim. onun yeterli kabul edeceği eşiğe hiç ulaşamadım.

bi şarkı okumalık sürede ezberlediğim yüzünü, derslerde sayfaların kenarlarına çizdim. bir saygı duruşu süresinde ezberlediğim kalp ritmine şarkılar yazdım sorsan hiç haberi yok. bir insana bir ölüm süresinde kaç kez aşık olunabilirse o kadar aşık oldum bu anların sonu yok.

bir mum sönüşü hassaslığında bakmıştı yüzüme o loş ışıkta, kafamız seviyor sevmiyor yapılmış papatyanın yere düşen yaprakları gibi orda burda, bir mum sönüşü sıcaklığındaki gözleri ömürlük is bıraktı kalbimde. son yaprak sevmiyordu.

aynı şeyleri düşündük, aynı anda, aynı yerde, buna imkan vardı. aynı şeyleri hissettik sağ elimizin serçe parmağında. şimdi diyorum nasıl olur bu hiç yaşanmamışlık. nasıl uzaktan baktığımız köprünün üstündeki bir araba gibi davranır hayret bi şey. biz ki siyah perdelerin kenarından sızan ışığa birlikte sinirlenen insanlardık, nasıl birlikte dinlediğimiz, söylediğimiz şarkılarda başkasına ağlar değil mi? bu hangi birine haksızlık bütün bunların? çok ayıp.

üst üste iç çekişlerimde içimi onla doldurduğumu bildi hep. bunun için bir kere sarıldı bana "ne olduğunu biliyorum" diyerek. ne olduğunu her zaman bilirdi, izlemeyi seçti. ben onun göğsünü yumruklaya yumruklaya ağlamalarımı tutup sadece başımı yasladım, görmedi titreyen çenemi.

acımasızlıkların sınırı nasıl olmaz ona baktığımda gördüm hep. önce çekti, sonra itti, sonra tekrar çekti ve itti ve çekti. bataklığa saplanmışım gibi bi sabah yanında buldum kendimi ertesi sabah hiç tanışmadığımızı düşündüren bi mutfak taburesinde. bi çok seviyor diye komşuya gülümsedim en alakasız yerde, bi küfür ettim aynı komşuya ve tüm bu gel gitlere.

son yaprak sevmiyordu. bunu orda kabul etseydim eğer ve bakmasaydım gözlerine böyle yorulur muydum? her bulduğum hayatın sivri köşesiyle kazımaya çalışır mıydım kalbimdeki is lekesini? bu soruların cevabı onun kadar yok.

son yaprak sevmiyordu ve bir fal ilk defa annem kadar haklıydı.