kaç günü kaç günün arkasına ekledim beklerken buradan kim bilir nerelere yol olur.
iki kelimeyi büyüttüm içimde ama dedim kalsın böyle. hiç kimseye artısı olmayacak şeylere eksildim belki ama vazgeçemem sandım ölsem bile. en çok vazgeçemem sandığım şeylerden en önce vazgeçtim. o şiddetli gelen taşmanın ardından hiç kalmadı içim. hiç gelmeyecek yazların hayalini kurdurdular bana, bende 12 ay kara kış, söyleyemedim. başka bir gezegene taşırdım kendimi isteselerdi, böyle bir mevzunun kelimesi dahi geçmedi.
içimdeki çiçek bahçelerini ezip geçtiklerinde anlamıştım vazgeçebileceğimi kapıdan. bütün kapılara duvar ördüm. ben sanki bir yerin kestirme yoluydum, bu hisle iyi bile idare ettim. birileri ezerken çiçekleri, sırf kendi gidecekleri yer buradan daha yakın diye, ben kenarda fırsatını kolladım gel şöyle otur demenin. gel şöyle otur demeler bitirmezdi de beni, gelip şöyle oturmamaları bakın bu içimi delik deşik etti. iki seni seviyorumun belini kıracaktık oysa karşılıklı, benim kalbimi değil.
önce güldüm ama sonra kızdım hep, bu asla değişmedi. önce sevdim ama sonra daha çok sevdim hep, bu asla değişmesin. her dayanmanın eşiğini zorladım, pişman değilim ama en büyük düşmanıyım kendi geçmişimin. susmak beni bitirdi ama konuşmak da dolaylı olarak yolun en sonunda yine beni bitirdi yemin ederim anlamadım düzenin derdini. uzun lafın kısası, çünkü uzun lafın kısaları kaldı bana bir tek, vazgeçtim.
öyle ya da böyle, iyi ya da kötü, seve seve ya da sike sike vazgeçtim. bunu asla yapamayacağını düşünenlere iyi dileklerimi sunarım, yerlerse.
İpek, bazen yazılarının evrensel olduğunu düşünürken buluyorum kendimi. herkesin yazılarında bir parçasını bulacağına inanıyorum çünkü öyle. ben her yazında kendimden bir kesit buluyorum sanki ve kesiti zihnime kazıyorum. arkadaşlarıma okutuyorum bazen yazdıklarını onlar da aynı tepkiyi veriyorlar çoğu zaman. Çoğu bir parçasını buluyorlarmış yazılarında. bloğunu ne zaman keşfettim inan hatırlamıyorum ama daha ilk gününden okumuştum bütün yazılarını telefonumun sık kullanılanlarına ekledim hatta açar açar okurum en sevdiklerimi arada. hele biri var ki sanki benim kutsalım "sormasaydınız söylemezdim" o kadar bildiğim bir hikaye ki o yazın. yalnız değilmişsin dedirtiyorsun bazen kendi kendime. Bu orospu çocuğu öfke bizi bitirdi ipek en çok bunun meselesi yapılır. Dediğim gibi belki yazıların evrensel belki değil, belki ben seni çok sevdiğimden abartıyorum belki abartmıyorum. yazıların evrensel olmasa bile evrensel olan bir şey biliyorum ipek, acı evrensel. acı dibine kadar evrensel.
YanıtlaSilöyle ya da böyle, iyi ya da kötü, seve seve ya da sike sike vazgeçtim. Bu cümlen bitirdi
YanıtlaSilyemedim ipek, yemedim.
YanıtlaSilbeni vazgeçir İpek. Vazgeçtiğimi sandığımda bile vazgeçmiyorum bu nasıl bir çıkmaz? Beni burda bırak öyle git diyorum, peşinden gidiyorum ben ne oldum böyle? Yüreğine sağlık.
YanıtlaSil