Z raporu

bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak hissi.. iyi şeyler de kötü şeyler de. bir daha hiçbir şey tek kişilik olmayacak eminliği.. iyi şeyler de kötü şeyler de. ve bir daha hiçbir yüze gözüm böyle değmeyecek kalp vermişliği.. bu nereden bakarsan bak dünyanın her yerinde iyi şeylerde.

bir organını yeni keşfetmek gibi. yıllardır bana aitmiş aslında, benim bir parçammış, çünkü hissettirdiği bu. onu her şeyiyle kabul etmek değil hiç mevzu, zaten benim kabul ettiğim her şeyin ana vatanıymış kokusu. tek bir anını bile kaçırmama telaşı ve acaba bunu beynime kazıdım mı korkusu en yakın arkadaşım oldu. içimde sürekli bastıramadığım bir avucunun içini öpme arzusu.

elindeki çizgileri izledim, haberi yoktu. yaşam çizgisi benimkiyle aynı yerde bitiyor, bence günün olayıydı ama bitişleri konuşmanın lüzumu yoktu. kaç tane kızıl sakalı var diye sayarken her seferinde bir göz vuruşuyla darmadağın oldum. öyle bir boşluktan aşağı düşüyormuşum hissi uyandırıyordu sesi, kendimi kaç boşluktan seve seve en dibe vurdum, ya da söylediği şeylerin ne kadarında herkesin duyduğu şeyleri duydum? uzar gider bu.

avucunun içinden benimkine açılan bir kapı var, oradan oluk oluk kanıma karışıyor. beni hiçbir şey üzemez der gibi bir cahil cesaretiyle kalbime o kanı pompalatıyor. bir kafa çevirme mesafesinde duruyor olması yemin ederim ömrü uzatıyor, bir kafa çevirme mesafesinde bekleyen dudakları Allah şahit, anneme beni tekrar tekrar doğurtturuyor. bakışının değdiği her yerde çiçekler açıyor, sessizliğinde bülbüller güllerine kavuşuyor. o nefes aldıkça yaşadığımı hatırlıyorum.


alnındaki çizgilerin aynısı kalbimde kazılı, nasıl olduğunu hatırlayamadığın ama izleri kalmış bütün yaraların benim aynı yerlerimde açılı, haberin olsun.

en yakın zamanda öpüşmek dileğiyle.