yeni kendime mektup

sen o köprüden geçmezdin, o kapıyı açmazdın, o şakaya gülmezdin, o sesi sevmez, kimseyi dinlemezdin. o lokmayı paylaşmazdın, o çiçeği sulamazdın, hiç aynaya bakmaz, kendinden hoşlanmazdın. sen o çocukla oynamazdın, güneş vuran odalarda durmazdın, hiç hayal kurmaz, yarından umutlanmazdın. o balkona çıkmazdın, yıldızları saymazdın, rüzgar esse küfreder, hiç pencere açmazdın.... 

şimdi? şimdi nasılsın? "ben böyle birisiyim"lerin nasıl? görüyorum ki başka birisi olacak kadar kırılmış direksiyonun. hiç de gitmemiş ayağın frene. üzerine elini bile götürmediğin kalbini çıkartıp emanet etmişsin birine. görüyorum. görüyorum ki çiçekli elbiseler giyer olmuşsun, yaz akşamı gibi hayat dolmuşsun. hiçbi şeye yerin yokken ona göz göz oda olmuşsun. 

bir bakayım sana şöyle. bu tahammüleri nerden aldın? kaybolan neşeni nerde buldun? bir insanı sevme inancını gözümün önünde yakmıştın cayır cayır. bu sevgiyi hangi külden doğurdun? her rengi yutan siyahını üzerinden çıkarmışsın. ruhunu bu rengarenkle nasıl yoğurdun? 

sadece doğru yere konulduğunda anlam kazanan puzzle parçasıymışsın sen meğer. hep yanlış yerlere oturup hiç kendin olamaman bundanmış. senin çok güzel bi bütünün varmış baksana. gözünde ışık, içinde yarın merakı, kalbinde seneye umudu varmış. 50 sene sonrasına planların varmış. bir eli tutma telaşın, bir daha görme heyecanın, ulan iyi ki yaşıyorum şükrün varmış. 

yarından korkma. yarın o yaprağın dökülse de tekrar açacaksın. sen doğru yerini bulmuş çiçek gibisin şimdi. saksın burada durdukça her sene tekrar tekrar yaşayacaksın. 

iyi ki geldin.