yeni bilenmiş bir bıçak ve iki hayatın bağı

asla bitmeyen bi savaş, yara almadık yerim kalmadı. seni serbest bırakıyorum.

ölü doğmuş bebek gibisin. nasılını, nedenini sorma. ölü doğmuş ve büyümüş.

senin neye benzediğini düşünüyorum 3 gündür. ne 3'ü kim bilir kaç gündür. ne zaman aklım kaysa sana yaşayan her şey ölüyor. bu gece kaybetmeyi kabul ettiğim şeye aslında hiç sahip olmak istememiştim.

keşke bir kahve kuyruğunda görseydim seni ve senden önce alıp kahvemi koşar adımlarla terketseydim orayı, bir daha asla görmeseydim. o zaman sakalına sokup da parmaklarımı uyumak istemezdim.

keşke bir otobüste görseydim seni ve benim ineceğim duraktan 5 durak önce inip gitseydin arkana bile bakmadan -ki bu en iyi yaptığın şeydir-. işte o zaman 'karşımda olsa da gözlerini kaçırsa' diye iç geçirmezdim.

keşke kadıköy beşiktaş vapurunda simidimi paylaştığım bi çocuk olsaydın ama sen bu hattı hiç kullanmazsın. o zaman patates doğramanı, hayranlığımı gizlemeye çalışarak izlememiş olurdum hiç. bilirsin, patates doğramanın hayran olunacak bi tarafı yoktur.

keşke sadece yanlış çevirdiğim bir numaranın sahibi olsaydı sesin. şarkı söylemeyen hatta hiç şarkı bilmeyen. o zaman daha kolay olurdu her şey. radyoda bir sonraki şarkıyı asla senin söylemeyeceğini bilerek, yine de bir umut tutmazdım dileğimi. çünkü bu çok saçma.

keşke işte ya keşke hazır ölü doğmuşken ölseydin. o zaman cumartesiyi pazara bağlayan bi gecede oturup 10bin keşkeden bi kaçını seçip de buraya yazmazdım.

senin neye benzediğini düşünmeyi bırakıyorum bu gece. seninle ilgili aklıma düşen ne varsa hepsini bi şişeye doldurup çiçekleri suladım biraz önce.

bu kaybetmek mi seni, yoksa kendimi kazanmak mı bilmiyorum.

asla bitmeyen bi savaşa artık havlu atıyorum, daha fazla ölecek yerim kalmadı.

elimde bir vazgeçişim, bir acım, bir kahvem ve bir de hayatının sonuna kadar acısını yaşamanı dilediğim bir vazgeçilişin var bu gece.

gerçekten iyi mi geceler hala sence? bak soru olarak değil.