beni izle

kimin haklı kimin haksız olduğunun hiçbir öneminin kalmadığı bi zaman diliminden yazıyorum. kim gitmiş, kim kalmış, kim uzak, kim yakın, kim artık sevmiyor ve kim sevmeyi bırakamıyor'un hiç bir önemi kalmadı. sana kalbim kadar temiz bir sayfa açıp öyle gitmek isterdim ama görüyorsun halimi.

konuşulacak şeyler vardı, bitirdik. boş bir duvara astım söyleyemediklerimi ve senin söylediklerini. boş bir duvarı kaç şiddetinde bir deprem yıkar onu söyle bana.

beklemenin yeni özlemler doğurduğu, hemde bunu her saat başında bir kere yaptığı bir odaya hapsedildim. beklemek, artık umut değil kezzap döküyor içime ve bilmek bitmişliği, 10 yaş ekliyor ruhuma, senin her giden adımında, benim tersime.

bir "doğruysa bile benim doğrum değil malesef"i özlemek nasıl hırçınlaştırıyor insanı beni izle. benim doğrum olman gerekirdi, vazgeçtiğim bir yanlış ya da. doğrulardan geçilmiyor beni izle. unutulmayı, kendi tercihim olan unutulmayı, hiç istemediğim halde yaşamak zorunda kaldığım unutulmayı nasıl hazmedemiyorum beni izle.

beni izle bak bu can çekişin ta kendisi.

bu kadar yabancı olma diye yalvarırken içim, ağzımdan çıkan kelimeler kendi davasının peşinde beni perişan seni düşman etti bana. sen hiç sevginden düşman yarattın mı kendine? sanmam.

"artık kendini affet ona yol ver" diye bir cümle yankılanıyor yastığımın içinde. "artık onu bırak ve kendini sev" diyor her gece.

aynaya bakıp "sen istedin" diye tekrar ettikçe kalbim biraz daha küçülüyor.

kimin güzel, kimin çirkin olduğunun çok anlam ifade ettiği bir dönemde ne güzelim ne çirkin beni izle. kendime büyüttüğüm kinin sende mi patlasın bende mi ayırdını yapamadığım bir ruh halindeyim beni izle. bana düşman olma, bana yabancı olma, bana geldiğin gibi kal ve beni izle.

beni izle bak bu can çekişin ta kendisi.