sormasaydınız söylemezdim

ne bekliyorum ne de istiyorum gelmesini. ona dair iyi ya da kötü herhangi bir duygu yok içimde ama bitmeyen bi öfke var kalbimde, ne yaptıysam sönmedi.

"mutlu olsun mu?" diye sordum kendime. bana bağlı değil elbette. "benim hiçbir şekilde mutlu edemediğim adamı mutlu edebilen çıktıysa olsun anasını satayım" diye geçirip içimden tekrar mutsuz olsun istiyorum.

beni üzdüğü kadar üzülse yaşayamaz eminim. beni üzdüğü kadar üzüldüğünü görsem yine bitmez içimin öfkesi. bu zincirleme trafik kazası gibi çünkü bazen üzüldüğüm kadar üzerken yakalıyorum kendimi. sonu yok.

kim girse hayatıma kendi sonunu baştan söylüyor, kim girse hayatıma hep bi hissizlik. ben kimi sevsem yorgun, kimi istesem yanımda içi bomboş hep eskilerden. ben sürekli aynı parkurda birinci geliyorum, finish bayrağı hep onun elinde.

bu öfke onu sildi, beni sildi, bu öfke yaşanan, yaşanamayan, yaşanmasını istediğimiz her şeyi sildi. beni hırçınlaştırdı, onu ehlileştirdi, onu aşık etti başkasına, bu orospu çocuğu öfke beni öldürdü, onu mutlu etti bununla.

"artık bitti" dediğim noktada içime bir bıçak saplanıyor her seferinde. alıp o bıçakla öldürsem onu, duysam son nefesini yine de bıçaklamaya devam ederim.

kör olmuş gözlerim yeni sevdaları asıyor bir bir kirpiklerime. yeni aşkları kırıyor orta yerinden. adamları alıp pervasızca vuruyorum kalplerinden ve dönüp bakmıyorum bile. bir iç kamaşması oluyor bazen, hissizliğime yoruyorum.

kaç hikaye bitti, bitmeyen bir iç acısı yüzünden, kaç hayal suya düşüp balıklara yem oldu sayamadım. kaç insanı daha yorarım kendi yorgunluğumla, kimlerin göz yaşlarına kafamı takmam artık yok hiç fikrim.

bir şey var içimde, boğazımı tıkayan. ne bir sevgi kalbe dokunan, ne bir nefret kalbi kanatan. bir şey var içimde bitmemiş, yarım kalan..

organlarım tek tek iflas ediyor.