7 paragraf

hiç açığa çıkarmadığım hislerim var çünkü "nasıl olsa bir yere varmayacak" fikri benim beynimde dövme.

1 kere oturduk kırmızı koltuklu bi masada, nargile vardı başka kimse yoktu. 1 saat kadar konuştuk başka insanlardan, bunun acısı hala bi köşede durur. her cümlenin sonunu "çünkü ben seni seviyorum"a bağlamamak için kendi boğazımı kestim fark etmedi. zaten onun gözü de kalbi de bi bana hep toktu.

sadece birini sevmek beni hiç kurtarmadı. sadece birini sevip aynı zamanda güzel olsaydım beynimde o dövme olmazdı. sevdiğim insanın güzellik anlayışına dahil olamadığım için sevgim çok kez buruşturulup atıldı -ki bu insanlar her zaman sevilmek istiyorlardı ya da güzel birilerini artık her neyse.

özlenmek istediği her an kendimi onu özlerken buldum. çünkü istiyordu. birini seviyorsanız yukarıdaki paragrafın gerçeği kalbi ne kadar kırarsa kırsın görmüyorsunuz çünkü istiyordu anlatabildim mi daha önemli bi şey tabi ki yoktu.

daha önemli bir şeyin tabi ki olamayacağına nasıl inandıysam karnıma kurşun kalem sokulmuş gibi hep başa sarıldım.

bakın bu gerizekalılıktır ve neyse ki akıl bi şekilde başa döner o da bu "nasıl olsa bir yere varamayacak"tır işte. bu farkındalık insanı büyütür en azından bana olan buydu.

1 kere oturduk kırmızı koltuklu bi masada, nargile vardı başka kimse yoktu. hatırlar mı onu bile bilmem ama o benim kendimi ilk susturuşumdu.