bu yalnızca sitem

geleniyle, gideniyle, geçeniyle, geçmeyeniyle, geçireniyle, susanıyla, konuşanıyla ama asla dinlemeyeniyle, seveniyle, sevmeyeniyle, söz vereniyle, tutmayanıyla ama en çok kalanıyla, ısrarla kalanıyla, yaka yaka kalanıyla yaşamaya çalışıyorum.

ben kimim, ben neyim, nerdeyim, kiminleyim, hangi raf benim yerim artık kaldırılayım istiyorum. artık giyilmeyenler arasındaymışım gibi bir kolinin içinde şehir şehir ihtiyaç sahiplerine ulaşmaktan yoruldum. kaç parçaya bölündüm her bir tarafım siyah poşetlerde. kime inanmak istediysem bir çatal alıp kalktı içimden. kime baktıysam bütün umudumla, gözümün ışıltısını gece yatarken söndürüp gitti. her şeyi bilenlerle bir masaya oturup sevmeyi bilene rastlamadım. her şeyi konuşup tüm kararlılıklarıyla, yapmaya gelince iş, hepsi buharlaştı.

anlamak için harcadığım bütün zamanlar boşunaydı. inanmaktan vazgeçtiğim gün bütün sevmelerimi de teker teker astım. şimdi beni 1 sene önceye götürseler o mesajı atmazdım, şimdi beni 3 ay önceye götürseler o mesajı da atmazdım. başlangıçlarımdan çok pişmanım ama ne yapalım. geldiğim noktada hiç olmaktan çok rahatsızım. bir zamanlar her şeydim zaten beni bu gerçeklik parçaladı. şimdi birinin hayatında geçmişim, birinin hayatında ısrarla arkadaş, bi türlü dengeyi sağlayamadım.

asla ne hissettiğini söyleyemeyen insanlara, ne hissettiğimin resmini bile çizdim. ve artık öğrendim ki insanları en çok korkutan şey kuşkusuz bu netlik.

işte böyle böyle geldiğim bu noktada etrafıma ördüğüm duvarlar yüzünden ben bile hareket edemiyorum artık. sevemiyorum, suçlusu ben miyim? ben olayım. inanamıyorum, sorumlusu ben miyim? ben olayım. siz iyi olun. elindeki bombayı sürekli evinde kaybeden, duvarın hemen arkasında beni dinleyen, en çok sen iyi ol. bi gün olur da bulursan bunları yıkmanın bi yolunu, bulursan geçmişini bi kenara bırakıp benimle yürümenin bi yolunu, bulursan biraz kendini düşünmemenin bi yolunu, lütfen vazgeçme.

bütün katkı sağlayanlara sonsuz teessüflerimi sunuyorum. selametle.