yara

ilk anda anladım son olduğunu, yanyana gelmelerin yani, bu birlikte gülmelerin.. içinde kocaman bir yara açar veda merhabası, merhabaların en ağırıdır, bilen bilir.

beni yılbaşı ağacı gibi süsledi, günler öncesinden. sanırım en doğru benzetme bu olur. hevesle, heyecanla, en güzeli olsun diye ve en inandırıcısı. büyük kötülükler yoksa ortada, çok az şey kötü yapar insanı, onu da seviyormuş gibi davranmak kötü yaptı. özenle süslediği ağacı kaldırırkenki hissiz kararlılığı, ağaca yapılan en büyük haksızlıktı.

kimseye kızamam sevmedi diye ama mevzu sevmemek olsa keşke. boş umutlarla güzel şeylere inandırılmak parçaladı beni de anlamadı kimse. hevesle çıktığım her yolda yanımda yürüyen sıktı topuklarıma, buna hala kırgınım ve artık güvenmeyen kalbime mahcubum işte.

şimdi unutmuyorum ve özlüyorum. birine alışmanın ağrısıyla oturup kalkıyorum. o sesi silmiyorum kulağımdan, uykulu halini, alkollü halini, mutlu halini, seven halini.. silmiyorum çünkü bi farkım olmalı. anlattığı her şeyi düşünmeye çalışıyorum, anlattığı sırayla, karmakarışık.. düşünüyorum çünkü bi yerlerde bi şeyler gerçek olmalı. acılarını biliyorum. hala acılarını anlatırken gözlerini daldırdığı uzak bi nokta olmak istiyorum. istiyorum çünkü o anlatırken içimde sızlayan yerlere en azından benim saygım olmalı. geçen zamana acımıyorum, feda ettiğim uykulara, onu dinlerken geç kalan yapılacaklara.. acımıyorum çünkü birimiz bu hikayenin bi yerinde sevmiş olmalı.

bilmeseydim son olduğu ve o içimdeki yükle yürümeseydim o yolları, yüzünü ellerimin arasına alırdım Galata'ya karşı. dokunmadım çünkü gideceğini bile bile atamazdım kendimi o köprüden aşağı.

şimdi bakıyorum da elimde 3-5 fotoğraf, içimde kocaman bi yara açan veda merhabası.

en ağırıdır bu, bilen bilir.