Bileklerinden öpüyorum.

sana anlattım aslında. biraz baksaydın gözlerime, bende güzel olan her şeyi anlattım sana. bende güzel olan her şeyle baktım çünkü sana.

masanın sivri köşesiyle münasebetim

günler yine ebesinin amı gibi geçiyor. gözümün önünde olmasını en son bile istemeyeceğim olaylar oluyor ve ağzımı açıp tek kelime edemiyorum.

"ah" dedi "kalbinde bu neyin acısı?"

birini sevmeyi durdurma yetisi bi tek bana yüklenmemiş sanırım. çünkü birini sevmeye başladığımda o kişi içimde 73 derecelik eğime sahip bi yokuştan aşağıya yuvarlanan kartopuna dönüşüyor.

kır çünkü kırmak en kolay

uykudan uyanmamla her şeyin boka sarması arasında geçen süre 2 dakika falandı.

yatağın köşesinde seni sevme sanatı

asla ama asla bastıramadığım bi sinirle, yatağın köşesine oturdum seni seviyorum.

o son günü hiç yemeyecektik.

eskilerde, seni görünce ilk ellerim ısınırdı benim sonra ayaklarım.

öyle bir itmiş ki pezevenk, düş düş bitmiyor.

bünye bir yerden sonra alışıyor; birinin seni, senin ruh halini en tepeye çıkartıp ordan aşağıya bırakmasına bünye alışıyor. zaten ne yaşarsak yaşayalım alışıyor bünye. yoksa yokluğa, varsa varlığa, aşağıya atıldıysa düşmeye alışıyor. çünkü yapabileceği başka bir şey yok.

ben içimi buraya bırakıyorum, müsait olunca okursunuz.

bi adam sevdim ama kalbinde hayat yoktu. az gülerdi. az ağlardı, belki hiç. az severdi beni. az sarılırdı, sayılıdır hatta.

sarılmayı bilmeyen bi adamla

hiç

Bir insanı uzun süre sevmek, çok uzun süre sevmek, bir şeyleri sevmeye o insandan başlamak hiç bir bokuma yaramadı. Çünkü bir insanı seviyorsanız zamanı fark etmez ama sonunda muhtemelen elinize kalan şey aynı olacaktır. HİÇ.