çok kara kışlar gördük ben pes ettim.

"bilsen ne çok şeydin sen" dedi şarkı. bu şarkılar ne kadar haklılar diye düşündüm tekrar.

ne çok şeydin sen belki söyleyemedim belki hissettiremedim belki ben bile farkında değildim. açılan boşluklar, yaşanamayan hayaller, birlikte gülünen her şey yeni bilenmiş bıçak gibi kaçamıyorum.

o kadar yoruldum ki bunun için ağladım. o kadar çok şey kesik atıyor ki içime bunun için çok kanadım. geriye dönüp baktığımda çok güzel hislerin kalıntıları el sallıyor bana bunun için de son derece pişmanım.

beni alıp kocaman bir çınarın dalına asıyorlar. üstelik bunu dakikada 60 kere yapıyorlar. insanlar yeni şeylere başlıyor. baştan seviyor ve çok da güzel seviliyorlar. sen bi ağacın dalında bunları izledin mi hiç?

keşke kör olsaydım diye oturup ağladığım zamanlar oldu. keşke biraz kendi yoluna devam etmek istese içim, istemiyor. keşke binalar yıkılsa üstüme bunu tüm içtenliğimle istiyorum.

ne olsa dokunacak şu saatten sonra çok açık. çok açık ve bi o kadar acı. çok yaralar kapanacak içimde ve açılacak. senin ruhun duymayacak. senin ruhun akıp yolunu bulacak ne mutlu.

biten şeylerle bitmesi gerekenler arasında dünyalar kadar fark var. hepsi benim sırtıma yük. bu kadar mı bitmez biten bi şey diye delirmek üzereyim. bu güçsüzlük mizacıma ters, bu güçsüzlük nasıl bi güçsüzlük sen söyle. bu kabullenemeyiş senin hayatının ne kadar görünmezinde?

bilsen ne çok şeydin sen, bilmedin. bu yazıklık bizi öldürüyor. daha çok beni. çünkü seni gömüyor geçmişe bu yazıklık. bize çok yazık oluyor görüyor musun?

beni o ağaca assınlar ve öleyim artık. beni tam alnımın ortasından vursunlar ve somut şekilde delinsin alnım, herkes görsün nasıl ölünür.

şarkı devam ediyor

"..yok ah kalbim yok, sevgiler çok insafsız yarını yok.."

bunun meselesini acıdan ölmezsek yaparız.