sevgisizliğin tarihçesi

nasıl sevilmedim biraz bundan bahsedeyim.

bir mektup bekler gibi sevilmedim. gecikmiş sandım uzun süre, bugün yarın gelir diye posta kutularına daldım. hiç gönderilmemiş, hiç yazılmamış, hatta kimsenin aklına dahi gelmemiş bi mektubu günlerce beklemiş gibi sevilmedim. gelmediğine alışmadım değil elbet ama unutmadım yazılmayan mektubu.

'akıp yolunu bulan su' kesinliği gibi sevilmedim. hiçbir suyun yolu değildim. kimsenin sevgisini oluk oluk akıtamadım, buna rağmen aşındım. nedeni belli ama gizli.

çantada unutulmuş saç tokası gibi sevilmedim. hep ihtiyaçtım başkalarına, lazım olduğunda arandım, bulunmadığımda kalemle idare ettiler. ne eksikliktim hayatlarında ne fazlalık. sadece hiçlik. kimse hiçliği sevmez bilirim. bu bilginin kapladığı yer kadar sevilmedim.

bi yorgan sıcaklığı kadar sevdim ama sevilmeyi beklediğimde mevsim hep yazdı. yatağın soğuk yerini arayan insanlara sıcaklığımdan kaçtıkları için kızmadım. çok üzüldüm tartışmasız, bundandır yazın yorganla yatışım.

çok alakasız bi yere dikilmiş ama yanmayan sokak lambası gibi sevilmedim. bir zamanlar yanmanın hiçbir faydasını görememiş bir sokak lambası gibi hissediyorum. kimsenin aydınlığıma ihtiyacı olmadı buna rağmen yanmamı istediler. onlar ordan geçip giderken önlerini görsünlerdi, bu yeterdi.

o kadar çok sevilmedim ki, sevilmeyen her şey gibi, dünyada var olan sevgisizliğin tek yaşayan paratoneri gibi.

bu alışılmışlık bütün öfkemi söndürüyor, bütün nefretimi kişilere özel açılmış yaralarıma gömüyor. o kadar istenmedim ki istemeyi unutmuşlukla yaşamayı öğrendim. bu, yaraya hissiz bakmak gibi.

bütün boşverilmişliklerin, bütün başlanamayan başlangıçların bahanesi oldum. "bahanesin" demediler yüzüme sağ olsunlar, yüzüme bakmadılar çünkü bunun için de var olsunlar. son cümleden emin değilim.

yandığım gibi yansaydınız anlardınız beni, kül olmanın hiçbir değeri olmayan bi yerde cayır cayır, bağıra bağıra yandım, küllerime üflediler.

mevzu neydi biliyor musunuz? mevzu çok basitti.

bi bardak su dökselerdi yemin ederim yaşardım.