acı kaybımız

bir yolun sonu hissiyle aynı koltukta oturuyoruz. ona dönemeyecek kadar boynum tutuk. kalbimi alıp sağ tarafıma koyuyorum çünkü o solumda oturuyor.

yüzellibin odalı bi hikaye yazmış gibiyim, gibiyiz. her odasında ayrı anı, her odasının kapısı farklı yerinden kırılmış. girilmemiş binlerce odaya çok uzağız. 

gülümsemelerimizi kaybettik ilk önce, kim bilir hangi odada bıraktık. geri dönmedik. biz zaten hiç geri dönmeyiz. en acısı. bakışlarımızı kaçırdık kırdığımız kapılardan sonra, bunun utancını başka odalara sakladık. öpüşmelerimizi unuttuk, bakışmalarımızı unuttuk, bir el tutuşunun avuç içinde bıraktığı sıcaklığı unuttuk, sevilmeyi unuttuğumuz için inadına bile isteye sevmeyi unuttuk. soyar gibi içimizi tek tek koridorlara fırlattık bütün bunları ve bakmadık arkamıza, bakmadık birbirimize. benim kolum kopmuş senin bacağın mesela. senin canın yanmış benim ciğerlerim.

ne zaman yalnız dolaşır olduk odaları diye düşünüyorum. seni acaba hangi odada bıraktım da arkamdan gelmedin bilmiyorum. perdelerim yok artık, ışıklarım yok, geri dönüş yolum yakılmış. kendimi senin içine saklardım, için yok. seni çok büyük bi kaosun ortasında kaybettim, sesin yok.

ben bu koltuğa ne zaman geldim, bu hissi neden yanımda taşıyorum, bu odanın neden kapısı yok, en önemlisi neden elimi bıraktın. sorularım var cevaplarından korkuyorum.

bu hisle tanışıklığım eski, kendisini hiç sevmiyorum, bu kalbi daha fazla sağıma koyamam, yemin ederim en sonum bu.

son olarak

nolur duvarlarım yıkılmadan beni bul.