bir masada yan yana oturuyoruz, sen solumdasın -her türlü solumda- ve çok mutluyuz. seviyoruz çünkü, böyle söylemişiz. bilirsin "bizde laf ağızdan bi' kere çıkar."
ben 10 saniye önce şerefimize seviştirdiğimiz rakı kadehini bırakıp çatala uzanıyorum sen kalkıp gidiyorsun. hatta öyle ki masayı, sandalyeyi, bütün odanın yarısını ve kendi payına düşen şerefini yanında götürüyorsun. öyle bi gidiyorsun ki haklılığına inandırmaya bile çalışmıyorsun, bunları geç dönüp bakmıyorsun bile. çatalı alıp soluma saplasam tam yeridir ama rakıya ayıp diyerek susuyorum. o kadar susuyorum ki bir daha konuşmuyorum.
keşke hiç yaşanmamış olsaydı diyemeyecek kadar hiç yaşanmamış kıldık her şeyi. bize de helal olsun.
hadi vur kadehi şerefine, kaldıysa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder