yaşayamamak üzerine

içimde hastane kokusu tatsızlığında bir his var. her şey yolundaymış ama yol yanlışmış gibi düşündürüyor. hayatımın dönüm noktasına 3. vitesle girmişim gibi nefes almaların kontrolünü kaybettim. yıllardır durduğum yer yanlışmış fikri, yıllardır durduğum yerde aklımı kemiriyor.

hiç tanımadığım bir sokağın rastgele bir köşesinde içimden "benim evim tuttuğum bu el" dediğimden beri kendimi, sahip olduğum hiçbir şeye ait hissedemiyorum. yıllardır derdimi yasladığım odamın duvarı, hiç tanımadığım o sokaktan daha yabancı duruyor. sevdiğim her şeyin toplamı kırık bir koltuk etmiyor ama kırık bir koltuk benden çok uzakta, benim canıma kastediyor.

gidişi yıllar süren o yolun dönüşüne ağlamaları sığdıramıyorum. akşam hoşgeldinle açamayacağımı bildiğim kapıyı, bütün gözyaşlarımı boğazıma düğümleyip, hoşçakalla kapatmanın kanamasını durduramıyorum. yanında alamadığım her nefes ciğerlerime saplanıyor, yanında alamadığım her uyku ertesi günümün güneşini çalıyor.

insan ne doğduğu yerde ne de doyduğu yerde yaşıyormuş, insan bir eli tutup uyuyabilmek için doymasam da olur dediği yerde var oluyormuş.

hayret doğrusu.