biz şimdi neyiz?

şimdi sen başka şarkıya nakaratsın, benim sözlerim yarım. sen kimin içinde yaşarsan yaşa, artık bende gömülü bir yarın.

fatura

bi zamanlar mutluluktan sığamadığım odalarda şimdi yankı yapıyorum. yok sayılmışlığın unutulmaz baş rolü gibi manasız bi anlamım var. eğer bi karşılığını alacaksam üzülmüşlüklerimin, benim kadar unutulsunlar isterim. fazlası hepimize zarar.

dua

keşke üzgün olsaydım ama kızgınım. en başta kendime ve sonra geri kalan her şeye. kaç mevzuyu bitirdim montumun fermuarına dala dala ve kaç mevzunun da hesabını sormadım saygımdan yaşanmışlıklara.

bu yalnızca sitem

geleniyle, gideniyle, geçeniyle, geçmeyeniyle, geçireniyle, susanıyla, konuşanıyla ama asla dinlemeyeniyle, seveniyle, sevmeyeniyle, söz vereniyle, tutmayanıyla ama en çok kalanıyla, ısrarla kalanıyla, yaka yaka kalanıyla yaşamaya çalışıyorum.

03:01

Kendi kendime yetemediğim zamanlardayım, bir burukluk ki uyutmuyor.

geçmişten geçmişe

her sabah kendini kendisiyle çarpan bi boşluğa uyanıp o günü yaşamak zorunda kalıyorum. ne özlem duruyor ne öfke, ne vazgeçmeler bitiyor ne kendini kandırmalar kalpte..

enkazın bilmem kaçıncı günü

neler kaldı elimde ve neler kalmadı, neler kalmak istedi de vurduk bir bir solundan artık bunlar konuşulmalı.

empati

gecenin bi yarısı kalbinde sancılarla uyan sen de,

Yolun Bundan Sonrası

yolun bundan sonrasını yarım yürüyeceğiz.

uzun lafın kısası

kaç günü kaç günün arkasına ekledim beklerken buradan kim bilir nerelere yol olur.

acı kaybımız

bir yolun sonu hissiyle aynı koltukta oturuyoruz. ona dönemeyecek kadar boynum tutuk. kalbimi alıp sağ tarafıma koyuyorum çünkü o solumda oturuyor.

iz

bir şeydin sen bana ne olduğu sır kimsenin bilmediği, benim dahil. hiçbir şey değildim ben sana bangır bangır hemde sağır ettim herkesi, sen dahil.

sen mi ölürsün yoksa ateş edecek miyim

her şeyden kaçıyorsun da kendinde kilitlisin ne yaparsan yap, her şeyi yok sayabileceğini sanmak en büyük yanılgı neresinden bakarsan bak. asla olmaza niyetli kalplerimize ezan okunsa da kurtulsak.

7 paragraf

hiç açığa çıkarmadığım hislerim var çünkü "nasıl olsa bir yere varmayacak" fikri benim beynimde dövme.

bir tür kurmaca

unutmak istediğim her şeyi her gün bütün yeni olmuşluğuyla yaşayıp ağlamayı keşfettiğim o ilk andaki gibi ağlıyorum. her gece öldürüp uyuduğum adamı her sabah başucumda yeni doğmuşluğuyla buluyorum.

vazgeçiş üzerine

vazgeçişimin bir yarası var yatağımın altına sakladım. artık kullanmadığımız her şey gibi ama atmaya da kıyamadığımız, eski değerini kaybeden her şey gibi onu yatağımın altına sakladım. o, içimin tam olarak neresinde açıldığını hatırlamadığım yaradan akan kanda boğuldu. böyle söyleyince çok derinmiş gibi oldu sizi hep böyle kandırdım.

iç dökümü

kimin boynunaydı günahım, kimsenin. asılı kaldım ve savruldum çok kez kimin umurundaydı, kimsenin. soru olarak veya cevap olarak değil, acı olarak.

ne olacaktı başka?

"git" demedi, "gitme" demedi, "kal" ya da "kalma" da demedi. "otur şöyle biraz" deseydi kendimi sandalyeye çakardım ki ben çok kez onun gözleriyle kendimi duvarlara çaktım. bana hiçbir şey söylememe rekoru kırmaya çalışır gibi bir hali vardı.

sevdanın ilk vuruşu

bitmeyecek yolları yürümeye çalıştım, güneşi doğuramayan gecelerde duvarları kafama vura vura ağladım, biliyorsunuz,